Rozdział 35

Aiden pędził, przez zaśnieżone alejki parku.
-Zwolnij trochę!- wysapałam próbując go dogonić.
-Dobrze wiesz, że nie mogę. Coś naprawdę ważnego może się dziać- odpowiedział tonem wyzbytym z jakich kol wiek emocji.
Po chwili wpadliśmy do naszego domu, tam czekał już na nas William Cast.
-Dzień Dobry Wasza Wysokość, przepraszam, że musiałem tak panienkę oderwać od zajęcia ale mam ważną sprawę do przekazania.
-Nic się nie stało. O co chodzi?- zapytałam starając zapanować się nad moim oddechem.
-Przynoszę wieści dotyczące Strażników Tiny-zamilkł na chwilę czekając na moją reakcję, ja jednak czekałam na to co on ma mi do powiedzenia.- Mianowicie na ostatniej radzie podjęto decyzję odebrania jej Strażników.
-Mogę wiedzieć dlaczego?
-Otóż mamy niepokojące wieści z zewnątrz, więc jak możemy staramy się zapewnić opiekę wszystkim uczniom, a nie tylko wybranym jednostką.
-A co to za wieści?
-Nic czym panienka musiałaby się martwić.
-Dobrze, w takim razie nie pozostaje mi nic więcej niż podziękować panu za informację- wiedziałam, że lepiej nie spierać się z Castem, decyzja została podjęta. Tina wyglądała dzisiaj na szczęśliwą, nie przypominała już tej zastraszonej dziewczyny z Sali szpitalnej.- Jeżeli to już wszystko bardzo dziękuję panu za wizytę, Dowidzenia- dodałam otwierając przed nim drzwi.
-Dowiedzenia Wasza Wysokość- odparł i wyszedł z domu.
Zamknęłam za nim i ruszyłam do salonu, gdzie opadłam na miękką kanapę.
-Wszystko w porządku?- zapytał Aiden siadając obok mnie.
-W jak najlepszym. Pójdę zająć się zadaniami na nadchodzący tydzień- wstałam i ruszyłam do mojej sypialni.
Ciężko było mi tu wracać i widzieć puste miejsca po rzeczach Toma. Skierowałam się do parapetu, na którym usiadłam i przywołałam do siebie książkę mojej matki.
-Gdzie jesteś?- posłałam pytanie w przestrzeń. Nie miałam pojęcia o tak wielu rzeczach. Wiem tyle, że moi rodzice gdzieś się ukrywają. Ale gdzie? Czy nadal mają władzę w swoich rękach? Jak poddani reagują na to, że od lat nie widzieli swoich władców?
Otwarłam starą książeczkę i po raz tysiączny wertowałam uważnie pożółkłe strony. Nic się na nich nie zmieniło, nie dostałam żadnej wiadomości, żadnego znaku. Miałam tylko adres rodziców zastępczych mojej siostry. Podeszłam do biurka, na którym leżał laptop i wpisałam do sieci adres.  Wiedziałam już, że miejsce ich zamieszkania i Akademię dzielą zaledwie trzy godziny drogi, teraz się upewniłam. Aż do kwietnia nie uda mi się wydostać z Akademii na tyle długo abym mogła tam pojechać. Czekało mnie półtora miesiąca planowania naszej eskapady,  musiałam też pozbyć się eskorty i wyjaśnić moim zastępczym rodzicom, że nie odwiedzę ich podczas przerwy wiosennej.
Pogrążyłam się w poszukiwaniu informacji na temat tamtego miejsca, od komputera oderwało mnie dopiero pukanie do drzwi.
-Proszę- zawołałam wstając i wychodząc na spotkanie gościowi.
-Już po 17, zjesz coś?- zapytała Lola wchodząć.
-Jasne, stołówka czy sami coś gotujemy?- przywołałam na twarz szeroki uśmiech i ruszyłam stronę wyjścia.
-Dante przy pomocy Aidena przygotowali prawdziwą ucztę!- zapiszczała Lola.
-No to chodź- pociągnęłam ją za sobą.
W kuchni przywitał nas zapach pieczonego kurczaka i ziemniaków, na stole stały już dwie miski po brzegi wypełnione surówkami, dzbanek parującej herbaty, Dante właśnie wyciągał z piekarnika swoje dzieło.
-Ale pysznie pachnie- byłam zachwycona, uwielbiałam kiedy Dante nam gotował. Był prawdziwym mistrzem.
-Czy ja czuję popisowego kurczaka?- do kuchni wpadł zdyszany Mikołaj, a po czole spływały mu jeszcze kropelki potu.
-Gdzieś ty był?- naskoczyła na niego Lola
-Na siłowni- wyjaśnił przysiadając się do nas.
-Och nareszcie jedzenie!- zapiszczała Sel również przekraczając próg pomieszczenia.- Zawalili nas taką ilością zadać- zaczęła narzekać.- Nawet nie pamiętam kiedy ostatni raz coś jadłam-opadła na krzesło obok mnie.
-Sel, wiesz, że większość prac jakie nam zadają mają tygodniowy termin oddania?- zapytałam przyjaciółkę.
-Oczywiście, że tak, ale po co robić sobie zaległości?- każdy z nas dobrze wiedziała, że ta na pozór lubiąca tylko imprezować dziewczyna to tak naprawdę skryty geniusz.- A mówiąc o zaległościach, pamiętasz, że jutro mija ci termin oddania wszystkich zaległych prac?
-O matko! Zapomniała- zajęczałam załamując się.- Została mi jeszcze historia i biologia.
-Mogę pomóc z historią- zaoferował się nowy Strażnik.
-Naprawdę?- ulżyło mi, historia to przedmiot, który sprawia mi największy problem. Wręcz zasypiam na tych lekcjach.
-Jasne, po kolacji pokarzesz mi co tam masz- uśmiechnął się szeroko. Wyglądał przezabawnie z wielką łyżką w ręce i w różowym fartuszku nałożonym na dres.
Chłopcy dokończyli przygotowywanie posiłku i podali nam nasze talerze.
-Smacznego- uradowany Dante zachęcił nas do jedzenia.
Jak zwykle wszyscy komplementowali jego kuchnię i zachwycali się talentem kulinarnym. Cała nasza paczka po skończonym posiłku stwierdziła, że oglądnął jakiś film, ja niestety musiałam udać się do swojego pokoju napisać eseje.
-To co tam musimy napisać?- dołączył do niej Aiden.
-Tytuł brzmi: „Koniec imperium rodziny Exeplar”, nawet nie mam pojęcia o co chodzi.
-To dość stara historia, w ludzkiej szkole byś się o tym nie uczuła- wyjaśnił mi, ale mało mi to mówiło.
-Możesz mi opowiedzieć o co chodzi?
-Jasne, chodź usiądziemy bo trochę opowiadania jest- usiadł na dywanie opierając się plecami o moje łóżko, poszłam w jego ślady i już po chwili zaczął opowieść.
-Nasze państwo zostało założone 500 lat temu. Dokonała tego właśnie rodzina Exemplar, ród czarownic pochodzący z tych terenów. Z początku zbierali pod swoje skrzydła czarownie z całego świata tworząc tutaj dla nich azyl. Nigdzie stworzenia nadprzyrodzone nie były bezpieczne, wszędzie dochodziło do masowych mordów. Oni postanowili, że stworzą dla nas państwo, w którym będziemy bezpieczni. Najpierw sprowadzali tutaj czarownice z uwagi na to, że to ich własny gatunek i najlepsza broń przeciwko ludziom. Długo walczyli o to aby zdobyć choć kawałek tych ziem. W końcu udało im się to i wieść o niezależnym państwie przyjaznym dla wszystkich gatunków szybko rozeszła się po świecie. Z początku przybywały tu tylko potężne rody wilkołaków, zmiennokształtnych, wróżek i wampirów. Po kilku latach udało się też wyrwać z niewoli innym mniejszym rodzinom, a nawet pojedynczym jednostką. Exemplar’owie rządzili w spokoju przez ponad 200 lat. Wówczas odezwał się głos buntu ze strony innych potężnych rodów, nie tylko czarownic. Ówcześni władcy podjęli decyzję o tym, że jeżeli ich rodzina nie wyda męskiego potomka władze po nich przejmą wilkołaki, rodzina Lupussemen, następni w kolejce byli Rosanigrum’owie. Niecałe 200 lat później stała się wielka tragedia dla tego potężnego rodu, młody król Henrik zginął młodo nie pozostawiając po sobie potomka. Tak jak zostało postanowione władzę miały przejąć wilkołaki. Jednak tak się nie stało. W obywatelach zaczął rozwijać się niepokój, rasa ta była uważana za nieokrzesaną, wybuchowa i szukającą okazji do wojen, dlatego też lud zbuntował się i chciał aby władzę przejęły ponownie czarownice. Jak się spodziewasz Lupussemen’owie nie byli z tego zadowoleni jednak oddali tron bez walki. Wtedy rządzy objęli twoi przodkowie. Jak dobrze już pewnie liczysz państwo pozostało w ich rękach przez zaledwie sto lat. Twoja rodzina nie za dobrze radziła sobie z byciem władcami. Poddani wszczynali bunty, protestowali, woleli już aby tron przejąć mieli Lupussemen’owie. Jednak Rossanigrum’owie byli nie ugięci. Zmienili prawo, jeżeli nie doczekaliby się męskiego potomka, władze miała mów objąć córka króla. Dopiero jeżeli władca nie doczekałby się żadnego potomka czystej krwi na tron wchodziła nowa rodzina, a w kolejce byli Exemplar’owie i wilkołaki, innym rasom nie spieszno było do władania krajem. Ta decyzja doprowadziła do wojny domowe, król nie mógł poradzić sobie z uspokojeniem narodu. Wtedy do akcji wkroczył król Dorjan, podbił niezależna państwo nadprzyrodzonych i wcielił je do swoich ziemi. Sprawił, że ludzie zapominali o naszym istnieniu, ukrywał nas tutaj, nie pozwalając na wycieczki po za nasze stare granice. Nadprzyrodzeni nadal jednak posiadali swoją rodzinę królewską, na nieistniejący tron chcieli powrócić Exemplar’owie jednak twoja rodzina im na to nie pozwoliła. Stary rud odszedł w cień próbując pogodzić się z upadkiem ich ukochanego kraju.
Po skończeniu swojego opowiadania spojrzał mi w oczy
-To nie znaczy, że tytuł ci się nie zależy- powiedział ujmując moją dłoń.
Ja jednak milczałam jak zaklęta. Po praz pierwszy usłyszałam pełen zarys historii kraju, z którego pochodzę, historii moich nowych poddanych. Nie cieszyłam się już więcej z tego, że jestem tymczasową królową, moja rodzina nie przyniosła swojemu narodowi nic pożytecznego. Jedna rzecz nie dawała mi spokoju
-Skoro dokument mówił o potomku czystej krwi to jakim cudem ja mogę zostać tak zwaną królową?-zapytałam.
-Już będąc częścią Monarchii Dorjanowskiej twój pradziadek zniósł dekret zabraniający na mieszanie się ras, a żeby podkreślić, że nawet rodzina królewska otwarta jest na takie związki zaręczył swoją wówczas roczną wnuczkę ze zmiennokształtnym szlachcicem.
-Lud przyjął to tak po prostu?
-Odkąd byliśmy tak naprawdę w ludzkiej niewoli jakoś łatwiej przychodziło rasom się krzyżować, dowiedzieliśmy się, że bardzo rzadko powstają mieszańce, dzieci najczęściej rodzą się po prostu rasy jednego z rodziców. Dlatego też tylko te główne rody pozostawały czyste.
Siedzieliśmy przez dłuższą chwilę w milczeniu. W mojej głowie kotłowały się tysiące myśli.
-Co stało się z Exemplar’ami?- zapytałam w końcu.
-Nadal żyją na uboczu, istnieje plotka o tym, że ich sprzymierzeńcy założyli tajną organizację, która ma na celu zneutralizować twój ród i na nowo wprowadzić ich na tron.
-Myślisz, że to oni są odpowiedzialni za ataki na czarowni i inne istoty?
-Nie sądzę, to sprawka kogoś innego. Jedynie atak na rodzinę siostry królowej to może być ich sprawka, o ile w ogóle istnieją.
-Dziękuję, że powiedziałeś mi to wszystko. Zapewne nie powinieneś.
-Chodzisz na lekcje tej historii, gdybyś na nich uważała już byś to wszystko wiedziała- odparł i zaczął się ze mnie śmiać.
-Masz rację, głuptas ze mnie- również zaczęłam się śmiać sama z siebie.- Powinnam już zabrać się za te eseje, bo nie zmrużę oka nawet na godzinę-zajęczałam.
-Mogę napisać ten z historii- ponownie zaoferował mi swoją pomoc.
-Nie dziękuję, coś czuję, że powinnam zacząć się interesować tym przedmiotem- uśmiechnęłam się do niego szeroko i wstałam z zamiarem odszukania podręczników.
-Jak wolisz- Aiden również podniósł się z podłogi.- Pójdę do reszty. Powodzenia i dobranoc.
-Dobranoc!- krzyknęłam za nim.- Jeszcze raz dziękuję!
Kiedy wyszedł z pokoju zabrałam się do pracy. Po kilku godzinach skończyłam obie prace i mogłam w końcu położyć się do łóżka. Budzik na nocnym stoliku wskazywał drugą w nocy. Miałam przed sobą cztery godziny snu. To musiało wystarczyć.

***

Denerwujące pikanie nie chciało ustąpić, zakryłam głowę poduszką z zamiarem pójścia dalej spać kiedy uświadomiłam sobie, ze ten nieznośny dźwięk dochodzi z mojego budzika. Poderwałam się prędko z łóżka, nie zauważyłam, że spałam na jego krawędzi i runęłam na podłogę. Podniosłam się pocierając obolałe od upadku plecy, wyłączyłam budzik i już całkiem obudzona ruszyłam po ubrania. Wzięłam z półki pierwsze lepsze legginsy i sportowy top, przebrałam się, chwyciłam kurtkę i kluczyki od samochodu i wyszłam z pomieszczenia. Jak ojciec obiecał tak zrobił. Moje cienie zniknęły, a ja byłam wolna, dostałam przepustkę na opuszczanie akademii, więc w ten mroźny poniedziałek o 4:30 rano ruszyłam na salę treningową. O dziwo nie spotkałam Nate’a na parkingu, ciekawe ile wcześniej pojechał aby nikt nie nabrał podejrzeń. Mając spory zapas czasu niespiesznie przemierzałam zaśnieżone drogi.
Kiedy dojechałam na miejsce ściągnęłam z siebie moją przykrywkę i ruszyłam na trening. Na sali czekał już na mnie mój ojciec razem z jego nowym podopiecznym.
-W samą morę- powiedział patrząc na zegar, który wskazywał punkt 5:00.
-Też miło mi cię widzieć tato- odpowiedziałam zaczynając rozgrzewkę.
Po półtoragodzinnym wycisku danym nam przez mojego rodziciela byliśmy padnięci, a przed nami cały dzień nauki. Wzięłam szybki prysznic i bez słowa wróciłam do swojego samochodu, a później do Akademii. Miałam pół godziny do śniadania, więc przebrałam się w mundurek, spakowałam plecak i byłam gotowa na następny dzień bycia Tiną.

***

Czy mój ród naprawdę jest taki zły?- myślałam. W efekcie poddani kochali moich rodziców, przynajmniej taką wersję znałam. Może tak naprawdę nikt nie chce abym objęła rządy. Do tego plany odwiedzin zastępczych rodziców mojej siostry, nie powiedziałam o nich jeszcze moim towarzyszą i tak liczyłam się z tym, że im się to nie spodoba. Jeszcze nie wiedziałam jak mielibyśmy tego dokonać bez niczyjej wiedzy, ale mam na to czas.
Z zamyślenia wyrwał mnie dzwonek kończący lekcje w tym tygodniu. Nawet nie zauważyłam kiedy minął cały tydzień, byłam zawalona sprawdzianami, kartkówkami i zadaniami domowymi. Do tego Mikołaj nie dawał mi spokoju i codziennie pilnował mnie abym ćwiczyła rozmaite zaklęcia.
Razem z całą klasą ruszyłam do wyjścia ze szkoły. Na dziedzińcu dogoniła mnie Sel, widać było, że bardzo się czymś cieszy.
-Jutro nasze zawody!- zapiszczała.- Pamiętasz, że obiecałaś, że przyjedziecie?
Całkowicie zapomniałam o obietnicy danej przyjaciółce, całe szczęście ona dobrze zdawała sobie z tego sprawę.
-Oczywiście- uśmiechnęłam się szeroko.- Mikołaj będzie zachwycony!
-No ja myślę- puściła do mnie oczko, co miało znaczyć, że doskonale wie o mojej krótkiej pamięci.- Jutro o 11 na sali gimnastycznej! Pamiętaj o niebieskim kolorze- piszczała uradowana.- A jeżeli wygramy przydało by się niezapomniane przyjęcia, a wiesz, jestem kapitanką…
-Wiem do czego dążysz. Możesz do tego celu wykorzystać nasz dom- uśmiechnęłam się szeroko do przyjaciółki.
-Jesteś kochana- zapiszczała ponownie.- Pospiesz się, musimy wszystko przygotować!

_______________________________________________________________________

Cześć!

Jak obiecałam tak jest. Zapraszam na nowy rozdział. Jest on chyba najdłuższy ze wszystkich. Mam nadzieję, że się Wam spodoba.
Bardzo proszę o pozostawienie jakiekolwiek, króciutkiego komentarza po sobie, również zachęcam do odwiedzania Facebook’a gdzie będę Wam przekazywać najświeższe informację.
Chciałabym nawiązać z Wami, moimi czytelnikami jakiś kontakt, dlatego proszę Was, pokażcie, że jesteście.
Magda